گمشده

از وقتی يادمه دنبالش ميگشتم.هر جای که فکر ميکردم دنبالش گشتم

خيلی ها ميگفتن يه همچين چيزی وجود نداره،
خيلی های ديگه هم ميگفتن که

مطمئن نيستن ولی انگار يک همچين چيزی ديدن

هر کی يه حرفی ميزد

شک و ترديد در من شدت ميگرفت که آيا ادامه بدم يا نه

در تمام اين سالها به خودم ميگفتم که اگه پيداش کنم

زندگيم عوض ميشه

و به چيزی که کمبودش رو اين همه سال حس ميکردم ميرسم

به چيزی که هيچ چيز بيرونی اون رو ارضا نميکرد

در حقيقت خودم هم نميدانم که چی بود

مثلاً شايد اگه کور بودم مثله يک چشم بود

بالاخره يک روز نشستم و با خودم جدی صحبت کردم

اول به اين فکر کردم که آيا اين همه انتظار درست است

تمام زندگيم را در جستجوی هيچ بودم و الان و فردا و فرداها هم

بايد در انتظارش باشم

اگر بميرم و پيداش نکنم ،اونوقت زندگی من برای چی بوده

برای جستجو کردن و نيافتن

خيلي های ديگه هم ديده بودم که منتظرند

وخيلی هاشون هم در انتظار مردند چه چيز پوچی

ا عصابم وقتی بدتر به هم ريخت که يواش يواش

فهميدم که وقتی آن را پيدا کنم هم چيزی نخواهد شد

اين شک هر روز شديدتر شد تا اينکه ديگر نتوانستم منتظر بمانم

وقتی ديگه جستجو نکردم و فکر هرگونه انتظار از ذهنم بيرون رفت

زمان ايستاد و فقط عقربه های ساعت حرکت کرد

اين اوضاع ديگر پوچتر از پوچ بود،

پس دوباره چيزی رو گم کردم و شروع کردم به جستجوی آن